سنجش درجة روستاگرایی با استفاده از مدل تاپسیس فازی (مطالعة موردی: روستاهای دهستان مرکزی شهرستان خدابنده)

روستاگرایی مفهومی است مرتبط با پیوندهای شهر و روستا و تأثیرات متقابلی که این دو سکونتگاه انسانی در عرصة فضای جغرافیایی سرزمین بر هم دارند. رواج شیوة معیشت و زندگی شهری در مناطق روستایی، چهرة مناطق روستایی را دگرگون ساخته و ساختارهای اقتصادی، اجتماعی و اکولوژیکی جدیدی را خلق کرده است. بر این اساس، کارکردهای روستایی نیز در مناطق روستایی متنوع و گسترده شده اند. بنابراین انجام تحلیل فضایی از درجة روستاگرایی یا روستایی بودن می تواند متولیان توسعه و برنامه ریزی روستایی را به تهیه و اجرای برنامه های متناسب با وضع موجود و پتانسیل ها هدایت کند. از سوی دیگر، درجة روستاگرایی منجر به تعمق بیشتر در راه های حفظ جامعة روستایی با شیوه و سبک معیشتی و فعالیتی بومی به عنوان میراث تمدن می گردد. تاکنون مطالعات متعددی در سطح جهانی در زمینة روستاگرایی انجام شده که نتایج آنها می تواند پایه ای برای ارزیابی روستاگرایی در کشور باشد. هدف اصلی مقالة حاضر سنجش روستاگرایی است و برای انجام آن از رویکرد ترکیبی با روش شناسی توصیفی ـ تحلیلی استفاده گردید. در این راستا، پرسش نامه هایی با در نظر داشتن شاخص های روستاگرایی در سطح جهانی و انطباق آن با شرایط منطقه طراحی شد. پس از جمع آوری داده ها از 21 روستای دهستان حومة مرکزی شهرستان خدابنده، از مدل تاپسیس فازی برای سنجش درجة روستاگرایی استفاده گردید. نتایج به دست آمده نشان می دهند که روستاهای قانلی، چپقلو و داشلوجه به ترتیب با امتیازات 648/0 ، 608/0 و 577/0 درجة روستاگرایی بالایی دارند و در مقابل در روستاهای زواجر، لاچوان و دوتپه سفلی درجه روستاگرایی پایین تر است.